Uruguay en Patagonië

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, de tijd vliegt! Over precies een week ben ik al weer terug in Nederland en dat betekent dat ik hier tot die tijd nog maximaal wil genieten en de afgelopen maand ook enorm heb genoten. Natuurlijk kijk ik er ook naar uit om met kerst lekker thuis te zijn bij Robin en de familie en dat maakt het gevoel heel dubbel. Tussen het genieten door heb ik de afgelopen maand ook twee eindtentamens en een aantal werkstukken gemaakt en ik mag best trots zeggen dat ik de twee vakken die ik hier volgde met een negen en een tien heb afgesloten :).
Na het allerlaatste tentamen zijn we die avond meteen naar Uruguay vertrokken om de vakantie in te luiden. Deze keer heb ik niet alleen met Melanie gereisd, maar met drie Colombianen, een Frans meisje en een Duits meisje samen. We kwamen 's ochtends vroeg aan in Punta del Este, het punt waar de Rio de la Plata overgaat in de Atlantische Oceaan. Hier hebben we heel de middag liggen bakken op het strand en 's avonds genoten van een prachtige zonsondergang. De dag erna zijn we naar La Barra gegaan, een plaatsje verderop met een ander mooi strandje. Hier hebben we echter niet liggen zonnen omdat we de dag ervoor allemaal al behoorlijk verkleurd waren (sommigen tot het pijnlijke aan toe). Daarna zijn we opgesplitst en is de ene groep alvast naar Montevideo (de hoofdstad van Uruguay) teruggereisd en zijn Melanie, Laura en ik naar Casa Pueblo gegaan. Dat is een museum/ huis ontworpen door de kunstenaar Carlos Páez Vilaró, in een stijl die een beetje vergelijkbaar is aan Gaudí. Hierna zijn wij ook terug gegaan naar Montevideo en hebben we met enige moeite een hostel gevonden. Deze lag in een straat die een iets weg had van de Sint Annastraat in Nijmegen! Sowieso leek Uruguay heel Europees, veel meer dan Argentinië. De omgeving had soms wel Duitsland kunnen zijn en er stonden huizen die je in Nederland ook tegen zou kunnen komen. Montevideo had zelf iets weg van een Spaanse stad, al hebben we er niet heel veel van gezien. Voor de Colombianen was het begrip 'stress' onbekend en dat hield in dat we behoorlijk laat van het hostel vertrokken voor we de stad in gingen. Dat is niet zo erg, maar het werd wel even spannend toen we nog vijf minuten hadden om de bus te halen die ons weer terug naar de boot richting Buenos Aires zou brengen en ik een van de enige was die aan het rennen was :P Uiteindelijk hadden we de bus toch op het nippertje gehaald, maar helaas moesten we op de haven weer net zo erg haasten/rennen om ook op tijd de boot te bereiken, maar het is gelukkig allemaal goed gekomen. Hier werden de cultuurverschillen wel even heel duidelijk!
Eenmaal terug gekomen in La Plata was er niet heel veel tijd om bij te komen want Melanie en ik wilden ook nog naar Patagonië en omdat we nog maar twee weken in Argentinië hadden was het nu of nooit. We besloten een vlucht te boeken die om 5.45 vertrok richting El Calafate, maar daarvoor moesten we al vroeg gaan om nog op het vliegveld te kunnen komen. We kwamen doodmoe aanna een vlucht van drie uur, maar wel op een vliegveld gelegen op een van de mooiste plekken ter wereld. Niet veel vliegvelden zijn omgeven door een helblauw meer met besneeuwde bergen erachter gelegen! In het hostel aangekomen hebben we tot 's avonds toe geslapen. Eigenlijk waren we dus een hele dag kwijt met reizen, maar we waren wel op een hele mooie plek! 's Avonds zijn we bij een gezellig restaurantje gaan eten en wat me meteen opviel op weg naar het centrum was dat het om half elf pas donker begon te worden, wat een rare combi was met de kou. De kou zorgde er wel voor dat de kerstversiering- en sfeer veel meer tot zijn recht kwam dan in Buenos aires, waar het warme weer met sneeuw als decoratie nogal raar overkomt.
De volgende dag vertrokken we dan naar dat waar we echt voor gekomen waren: de gletsjer Perito Moreno. Anderhalf uur verder in een busje met gids kwamen aan bij het park waar in plaats van een entree van €20 voor €2 binnen mochten omdat we studenten zijn. Een blauw/witte gletsjer van dertig kilometer lang en zo hoog als een flatgebouw met sneeuwbergen op de achtergrond en een helblauwe rivier waren zo onbeschrijfelijk mooi dat het bijna niet echt kon zijn. We zijn met een boot tot op zo'n vijftig meter afstand van de gletsjer gevaren en daarna via een trappennetwerk hebben we nog een hele tijd van het onwerkelijke en adembenemende uitzicht mogen genieten. Er zijn eigenlijk niet echt woorden voor om de schoonheid van zo'n gletsjer te beschrijven, dus ik zou zeggen: ga er vooral heen om het mee te maken! Zo nu en dan braken er stukken ijs af wat een enorm gekraak veroorzaakte wat bijna op onweer leek. Ook groeit de gletsjer elke dag anderhalve meter, wat je ook aan het gekraak hoort.
De volgende dag zijn we naar El Chaltén gegaan, een dorpje 'dicht in de buurt', 200 kilometer verderop. Na een mooie busrit langs de meren Lago Argentino en Lago Viedma kwamen we aan in een klein dorpje, ongeveer zo groot als de Weebosch. Hier hadden we uitzicht op de berg Monte Fitzroy, die mij aan machu picchu deed denken, maar dan met veel sneeuw er omheen. Melanie en ik gingen hier een wandeling maken van drie uur heen en drie uur terug. Ik denk dat ik niet de enige ben die denkt dat het koud is in deze streek en we hadden ons dan ook goed aangekleed: hemd, shirt, Q-trui, jas en sjaal. Maar na vijf minuten hadden we het zo warm en hebben we heel de wandeling lekker in een hempje kunnen lopen. Het enige nadeel hiervan was dat ik er aan het eind van de wandeling zo rood als een kreeft uitzag, want zonnebrand hadden we niet bij ons. Het was een prachtige wandeling met een prachtig einde: een schitterend blauwe lagune met een gletjer aan het eind en daarachter besneeuwde bergen met hoge pieken. Dat waren die zes uur wandelen wel waard! Tijdens de wandeling kwamen we een stel Spanjaarden tegen en heb ik me erover verbaasd hoe anders zij toch blijken te praten dan Argentijnen.
De volgende dag wilden we naar een ijsmuseum gaan, maar de entree bleek veel duurder dan verwacht en we besloten om het toch maar niet te doen. Het museum stond wel op een prachtige plek, aan het meer. We waren dus toch niet helemaal voor niets op en neer gegaan :). 's Avonds hebben we een rondje gewandeld door het natuurreservaat gelegen aan het meer, waar heel veel vogels, waaronder flamingo's, hun verblijfplaats zochten. Hier hebben we veel foto's voor onze vaders gemaakt en zelf ook genoten van de rust en de naturaleeeza ;). Zondag en maandag hebben we ongeveer alle straten van El Calafate verkend. Dit is iets groter dan de Weebosch, meer zo iets als Westerhoven :P. De hoofdstraat bestaat voornamelijk uit toeristenwinkeltjes, restaurants en meer winkeltjes. Mensen zijn hier trots op hun chocolade en op een besje genaamd Calafate. De mythe van dit besje luidt dat iedereen die deze vrucht eet terug zal keren naar Patagonië. Helaas was het niet het seizoen van de vrucht, maar dat wordt opgelost door een enorme hoeveelheid jam en likeur waar het in zit verwerkt. Na een paar aankopen was het weer tijd om terug te keren naar La Plata, waar we nu nog een weekje de tijd hebben om afscheid te nemen van de mensen die we hier hebben leren kennen en onze favoriete plekjes nog een laatste keer te bezoeken. Argentinië, ik ga je missen!!

Een paar dingen die ik heel erg uit Nederland heb gemist:
- Allereerst natuurlijk Robin, familie en vrienden
- structuur waarmee dingen geregeld zijn (al gaat het soms te ver)
- Q en mijn klarinet :)
- Paprika Chips
- Frikandel speciaal, kroket, eigenlijk alle snacks :P
- Chocoladepepernoten

En een paar dingen die ik uit Argentinië ga missen:
- de enorme vrijheid, afwezigheid van stress
- Vriendelijkheid van de mensen
- Asado (soort bbq)
- Alfajores (koek met chocola/ dulce de leche ertussen en bedekt met nog meer chocolade)
- Empanadas (soort appelflap, maar dan met hartige vulling en hartige taartdeeg)